Podatek u źródła, czyli WHT, to jedno z najważniejszych zagadnień w międzynarodowych rozliczeniach podatkowych. Danina ta odgrywa bowiem niezwykle istotną rolę w transakcjach pomiędzy polskimi firmami i zagranicznymi kontrahentami, ponieważ nakłada na płatników obowiązek poboru i odprowadzenia podatku od określonych kategorii dochodów. Jak więc to dokładniej wygląda w praktyce? Co konkretniej obejmuje podatek u źródła, kogo dotyczy i kiedy się go stosuje? Tego dowiecie się z dzisiejszego artykułu! Zapraszamy do lektury!
Co to jest podatek u źródła, czyli WHT?
Jak można dowiedzieć się na szkoleniach z podatku u źródła, podatek ten to nic innego jak zryczałtowana forma podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) i od osób prawnych (CIT), która pobierana jest w miejscu uzyskania przychodu. W praktyce oznacza to, że polski podmiot dokonujący wypłaty wynagrodzenia na rzecz zagranicznego odbiorcy ma obowiązek pobrania podatku i przekazania go do urzędu skarbowego w naszym kraju. Dotyczy to sytuacji, kiedy nierezydenci osiągają dochody na terytorium Polski. WHT nie jest zatem nowym rodzajem podatku, a jedynie szczególnym sposobem jego poboru, mającym na celu zagwarantowanie państwu wpływów podatkowych jeszcze na etapie wypłaty środków.
Co obejmuje podatek u źródła?
Podatek u źródła obejmuje ściśle określone przychody osiągane przez nierezydentów w Polsce. Wśród nich znajdują się chociażby dywidendy wypłacane udziałowcom i akcjonariuszom, odsetki od pożyczek i kredytów, należności licencyjne związane z prawami autorskimi, znakami towarowymi czy patentami, a także rozmaite wynagrodzenia za działalność artystyczną i sportową. WHT stosowany jest ponadto wobec dochodów z usług doradczych, reklamowych, księgowych, prawnych czy rekrutacyjnych świadczonych na rzecz polskich podmiotów przez podmioty zagraniczne. Co warto podkreślić, katalog tych dochodów wynika bezpośrednio z przepisów i jest zamknięty, co oznacza, że nie wszystkie świadczenia podlegają temu specyficznemu opodatkowaniu.
Kogo dotyczy podatek u źródła?
Podatek u źródła dotyczy zarówno osób fizycznych, jak i osób prawnych, które uzyskują wskazane powyżej przychody w Polsce, nie będąc jednocześnie rezydentami podatkowymi naszego kraju. Z kolei płatnikami WHT są polskie firmy, instytucje lub inne podmioty posiadające siedzibę, miejsce zamieszkania albo zakład w naszym kraju, które dokonują wypłat na rzecz zagranicznych kontrahentów. To właśnie na płatniku spoczywa obowiązek obliczenia, pobrania i przekazania podatku do właściwego urzędu skarbowego. W tym kontekście istotne znaczenie ma również należyta staranność przy weryfikacji prawa podatnika do zastosowania ewentualnych preferencji, wynikających np. z umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Jakie stawki obowiązują w podatku u źródła?
Stawki podatku u źródła w Polsce są zróżnicowane i zależą od rodzaju dochodu oraz tego, czy zastosowanie mają postanowienia międzynarodowych umów podatkowych. Podstawowe stawki określone w ustawie wynoszą: 10%, 19% i 20%. Stawka 10% dotyczy m.in. niektórych przychodów przedsiębiorstw żeglugi morskiej i powietrznej. Stawka 19% obowiązuje w przypadku dywidend wypłacanych przez spółki polskie. Z kolei stawka 20% stosowana jest wobec odsetek, należności licencyjnych, opłat za korzystanie z praw autorskich, usług doradczych, prawnych, księgowych czy reklamowych. W wielu przypadkach możliwe jest zastosowanie niższej stawki bądź nawet całkowite zwolnienie, o ile przewiduje to odpowiednia umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarta pomiędzy Polską a państwem rezydencji podatnika. Warunkiem jest jednak posiadanie aktualnego certyfikatu rezydencji i spełnienie wymogów formalnych.
W jakich sytuacjach stosuje się podatek u źródła?
Podatek u źródła stosuje się w każdej sytuacji, kiedy to polski podmiot dokonuje wypłaty na rzecz zagranicznego kontrahenta, a przepisy podatkowe przewidują obowiązek jego pobrania. Dotyczy to w szczególności wypłat dywidend, odsetek czy rozmaitych należności licencyjnych. Kluczowe znaczenie ma w tym przypadku mechanizm pay and refund, który znajduje zastosowanie w przypadku, gdy suma wypłat w ciągu roku podatkowego na rzecz tego samego podmiotu przekracza 2 miliony złotych. W takiej sytuacji płatnik zobowiązany jest pobrać podatek w pełnej ustawowej wysokości, a następnie podatnik lub płatnik mogą wystąpić z wnioskiem o jego zwrot. Zwrot następuje w terminie do maksymalnie sześciu miesięcy od złożenia kompletnego wniosku wraz z wszelkimi obligatoryjnymi dokumentami.